A compañía Nu fai un percorrido emocional polas poesías portuguesa e galega na súa presentación na Zona «C»
12 dic 2008 . Actualizado a las 02:00 h.«O proxecto Nu sobrevén da necesidade vital como 'facedores de teatro' e da certeza de que hai espazo para unha nova creación, con horizontes e orientación estética ben definidas. Queremos un teatro para a sociedade, un espello diante do que se sacan as impurezas. Non queremos facer da nosa actividade unha actividade económica sen máis, non queremos vender entretemento, queremos facer teatro. E por iso estamos Nus». Esta declaración de intencións resume claramente o que é o manifesto ou os principios fundacionais de Teatro Nu, nova compañía galega que onte fixo a súa presentación no espazo multidisciplinar Zona «C» coa montaxe Coa palabra na lingua .
A actriz galega Mónica Caamaño e o actor e director portugués Zé Paredes acometen este novo proxecto teatral que quere pór no centro da escena a palabra poética, ligando ou achegando as realidades dos seus países. «Chegou o momento de facermos o teatro que queremos facer, co que soñamos, o teatro que eu imaxino como creador e como director neste caso», afirma con rotundidade Zé, para quen «o só feito de ter unha lingua diferente non conforma un teatro diferente». «Outras formas de facer, de buscar e, sobre todo, non querer só contar historias», conforman o eixo e norte deste no proxecto que onte botou a andar.
Baixo esta filosofía, a carta de presentación de Teatro Nu, Coa palabra na lingua , nace coa intención de superar a narratividade clásica de presentación, nó e desenlace, facendo un percorrido emocional pola poesía portuguesa e galega, desde os poetas dos inicios do século XX até os de hoxe. As distintas voces dos e das poetas galegas e portuguesas, co acompañamento musical en directo de Anxo Graña, van tecendo un entramado de pequenas historias, pequenas vidas, recordos e sensacións nacidas da mente de Fernando Pessoa, Álvaro Cunqueiro, Ary dos Santos, Avilés de Taramancos, Marta Dacosta, António José Forte, Chus Pato, María Teresa Horta, Méndez Ferrín, Ana Romaní ou Celso Emilio Ferreiro.
¿E por que unha actriz cunha ampla traxectoria en teatro e televisión, en series de moito éxito, se embarca neste arriscado proxecto? Segundo a propia Mónica Caamaño «os flirteos coa televisión non dependen dun mesmo , dependen sempre da conxuntura, da oportunidade e da sorte». Porque, contrariamente ao que pode parecer desde fóra, «o traballo en televisión non sempre é tan satisfactorio, pois non hai un proceso de traballo ao que estamos afeitos en teatro». Por outra banda, a actriz considera que se chega a un punto de maduración que fai necesario acometer un proxecto persoal «que a túa voz sexa escoitada e que ti sexas unha parte creativa».
Hai outra razón para lanzarse sobre o baleiro a novos proxectos, agochada baixo a inevitable palabra destes días: crise. A eterna crise do teatro que, supón Mónica, «é tamén vital, porque somos os eternos novos xa que non hai espazo e, por tanto, temos que arriscar. E somos conscientes de que empezamos desde a nada, porque cando tes que vender o espectáculo ves que non naciches para vender, que naciches para traballar e crear. É tremendo, porque te sentes humillada».