A sala de espera é luminosa. Unha restra de fiestras asolagan as estancias co sol do mediodia. Cinco persoas agardan á entrar na consulta da doutora Miranda. Ningunha conversa á vista. O silencio só racha cando o son da pantalla pendurada da parede muda a quenda alfanúmerica asignada a cada paciente. O único aceno que delata a vida deses corpos absortos é o padexar dos dedos nos móbiles e o xiro da cabeza para comprobar a pantalla cada vez que escoitan xibrar o aviso da cita. A escena ten un aquel de coreografía ben ensaiada. Sen coñecerse, nen pórse de acordo, todos actúan movidos polos mesmos fíos invisibles.
Un vello cun aspecto acabadiño entra polo corredor. Incorpórase ao grupo. Senta nun asento que conserva o X vermello que prohibía o seu uso durante a pandemia. Tose un case nada. Coa man aberta couta da máscara contra a boca. Coa outra traza círculos pequenos co caxato no chan. Para matar o tempo. O movemento é case esperanzador por non estar medido nen ter artificio. Os seus xestos non obedecen á ditadura do virtual. Vai por libre. Busca coa mirada unha físgoa para falar dos prezos, do Sintrom, das eleccións. Ninguén ergue os ollos da lumieira. Desiste e concéntrase no diámetro das circunferencias, vaino agrandando sen querer e toca coa punteira do caxato a zapatilla da moza que está ao seu carón. No das parado quieto o que! espétalle ela de súpeto. Avergoñado pronuncia un feble, perdoa eu non… Ao que ela responde torcendo o fociño para deixar constancia do seu desagrado por lle ter estragado o BeReal.
Que hai señor Manuel, e logo, xa se vai? saúda agarimosamente a doutora dende o limiar da consulta ao home que xa decidira irse por onde viñera. Nos petos unha cita para as 13.15 engurrada e unha fartura de soidade. Despois de Vanesa xa lle toca. O velliño vira sobre sí con lentitude e decátase de que, aínda que para o resto sexa invisible, para a súa doutora sempre conta. Volve sentar collido á aldraba dunha conversa que agarda por el. Cando xa ninguén o espera en ningures. Ela si. Chámalle polo nome. Receitalle a mediciña da esperanza.
Ángeles Madriñán González. 52 anos. A Estrada.