Empezou a vender os cornetes de castañas asadas en 1989. Daquela ían a 100 pesetas
05 nov 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Non hai nada que saiba máis a outono que un cornete de castañas asadas para quentar as mans. Pura Gómez (Val do Dubra, 1957) coloca o seu sorriso na rúa Real cando arrinca o frío. Nela parouse o reloxo do tempo.
-Este ano pareceu que non daba chegado o outono. Xa se vía vendendo xeados no canto de castañas (na empresa familiar teñen os dous tipos de carros)?
-A nosa vida é esta. Xeados no verán e castañas no inverno; pero eu prefiro vender os xeados, eh. Coa castaña andas máis sucia.
-E quéimase? Cantos castañazos tense dado co carro?
-Moitos! Ai, si. Moitos castañazos teño dado co carro! Disto que deixas a porta aberta e non te das conta e dáste un coscorrón. Pero tamén queimaduras e de todo, eh. Son cousas do oficio.
-Leva con igual sentido do humor a expresión «Toma castaña»?
-A verdade é que eu non a utilizo moito. Cos nenos si, pero de broma, non con mala uva [risas].
-A canto ía antes o cornete?
-Meu home empezou vendéndoos a reais. Logo ían a unha peseta. El leva mais tempo ca min.
-Cando se introduciu vostede?
-Cando casei. Pero casei tarde. Hai 28 anos.
-E xa non ían a peseta, claro.
-Non. Eu xa empecei cobrando o cornete a 100 pesetas, ou a 150. Logo a 200 e así.
-E, agora, polo que vexo, van de dous euros ata os 50. ¿Quen lle pide os de 50?
-Ás veces, véñenme adestradores de fútbol e pídenme 50 euros de castañas para todo o equipo.
-[Achéganse dúas nenas vestidas de bruxas. Deliberan entre elas. Semella que non se atreven pero, ao final, unha di: «Truco ou trato? Danos unha castaña?»].
-Claro que si, rapazas. Tomade.
-Máis saudable que as chuches é.
-Pois si. Din que a castaña ten moita vitamina e que é boa para o colesterol.
-Pica vostede algunha?
-Non tiña costume pero, como teño o colesterol alto, agora estou sempre picando.
-Disque agora hai castaña todo o ano. Convéncelle isto de conxelala?
-Eu probei unha vez e non me gustou. Iso debe ser para os restaurantes e así.
-Cantos quilos pode vender nunha boa fin de semana?
-Se traballamos ben, uns 60.
-Moito hai que cortar aí...
-Pois facémolo unha a unha, polas mañás. Usamos un cúter.
-¿Unha a unha? ¿En serio?
-A ver, tamén temos unha máquina que failles o corte de catro en catro pero, para iso, ten que ser moi boa castaña.
-Este ano non é boa?
-Houbo moita seca. Hai sitios nos que non valen nada. E logo houbo o dos lumes. Nós, de momento, témola moi boa. Os clientes din que están ricas.
-De onde as traen?
-As nosas traémolas de Verín. Este ano parece que está saíndo bastante pequeniña e mala no Bierzo. Nós sempre miramos o produto antes, claro.
-Hai quen as prefire moi feitas?
-Si, si. Hai quen che di: «Déamas queimadiñas». E escóllollas.
-E se saen con bicho?
-A ver... Pode vir algunha con bicho se non a vimos. Pero eu prefiro darlla boa ao cliente que darlle de máis.
-Cada vez teñen máis competidores na rúa...
-Certo. Antes estabamos só os de Bonilla e nós; e agora temos as pizzerías, as hamburgueserías...
-E como o levan?
-Da para vivir, pero nada máis. Nós temos unha clientela moi boa, para que imos a chorar. Tamén levamos moito tempo. Somos de toda a vida. Para pagar os seguros e para vivir, da.
-Parece que necesitamos que faga frío para tomalas...
-Nós iso notámolo, eh... Cando fai frío, vendemos máis. A xente diche: «Déame unhas castañas para quentar as manciñas».
-É feliz?
-Que remedio. Xa non podería cambiar de vida. A miña intención e xubilarme facendo isto ata a hora do retiro.
«Se a cola de xente chega ata Kina Fernández xa me dou por satisfeita»
Pura Gómez axita a grella das castañas sen cesar, mentres, ó seu redor, saltan faíscas. Non para de vir xente a polo seu cucurucho.
-Isto é un non parar de vender!
-Hoxe porque é festivo e hai moita xente pola rúa. [A entrevista faise ao lado do carro o 1 de novembro ás sete da tarde].
-Cal é a hora punta?
-De seis e media a oito.
-Xa entendo. Como siga así, vaille chegar a cola ao Obelisco.
-[Risas]. Que va, muller! Se chega a Kina Fernández xa me dou por satisfeita [é o comercio que está xusto diante dela]. Non nos podemos queixar, pero xa non se traballa como antes.
-Con que bebida as tomamos?
-A xente maior, con leite. Outros din que con viño tinto. Unha señora díxome que non hai mellor cea que unhas castañas cun pouco de viño de Porto. O seu marido é médico.
-Haberá que facerlles caso!
-Haberá. Eu así nunca as probei.
-Pois déixoa seguir traballando.