Correa Corredoira: «Se cen veces nacera, cen veces sería artista»

Patricia Blanco
Patricia Blanco CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO MUNICIPIO

ANA GARCÍA

Gentes del Finis Terrae | «Francisco Miguel foi o mellor pintor que deu A Coruña na súa historia», asegura el artista, que le rinde tributo con una exposicion en la galería Espiral Maior Foro, en Carballo

17 ene 2024 . Actualizado a las 05:00 h.

No hay un «culpable» de que Correa Corredoira sea hoy el artista que es. De hecho, él tiene eliminada la «culpa» de su diccionario y habla más bien de responsabilidad. Así, de que sea artista, la única responsabilidad es de él: «Non quero ser nin o mellor nin o peor, senón eu mesmo, auténtico, sen comparar con ninguén, non hai cousa que me guste máis». Pintor, grabador, escultor y hasta poeta, Correa Corredoira participó el viernes en la sección O Recuncho de Mon, conducida por el ilustrador Mon Lendoiro junto con Fran Rodríguez en Voces de Bergantiños.

Coruñés del 52, agradece a Mon Vasco y Tomás Pereira por iniciarlo. Corría el 75 cuando aparecieron en su casa, una tarde, para animarlo a preparar algo para una exposición. Todavía había que informar previamente del título de las obras, aún vivía Franco: «Organizaron unha mostra cuns debuxos que eu deixara na casa de Mon, e así empezou todo». No le faltó aceptación a Correa: «Deime conta de que me podía gañar a vida pintando. Decidinme a facelo, pero con compromiso, en serio, pisando un terreo profesional. Hai que poñer a vida para iso, para a arte dea froitos».

Otra cosa fue el abrazo familiar a su decisión de ser pintor: «Eramos unha familia pequeno burguesa coruñesa, do mundo da pesca, meu pai díxome que diso non se vivía». Pero él si lo hizo y «ao final, contentísimos»: «Botei ás, niso estamos. Foi a mellor decisión que tomei na vida, dedicarme á arte. Se cen veces nacese, cen veces sería artista, así de claro. A arte é moi positiva, o máis estrutural que hai no ser humano, o máis constitutivo. Empezando por isto que estamos a facer, falar, ter unha lingua (...). A arte constrúese entre todos. Non son pintor porque eu inventara a pintura, senón porque formo parte dun río que vén dende Altamira, pasa por Rembrandt, Picasso, Matisse, Tino Grandío, Arturo Souto, Luís Seoane... e chega ata min. A arte é algo colectivo, estrutura a alma humana, a psicoloxía...», abundó el artista en Radio Voz.

Y en ese río también está el pintor Francisco Miguel (1897-1936), el motivo que trajo a Corredoira a Carballo, pues hasta final de mes se puede visitar en la Galería Espiral Maior Foro su exposición Francisco Miguel, o abismo do heroe. «Unha crónica da morte, da dor», en palabras de Correa, y una de las dos muestras que tiene abiertas en este momento: la otra, en Ourense, Lugar sen medida, «unha crónica da vida, da verdade, da beleza».

Exposición «Lugar sen medida», de Correa Corredoira, en Ourense
Exposición «Lugar sen medida», de Correa Corredoira, en Ourense Santi M. Amil

Los restos de Francisco Miguel, junto con los de otros tres paseados en el 1936, fueron recuperados el pasado año de una fosa en el cementerio de Bértoa, una intervención promovida desde la ARMH. «Tivo un destino moi cruel, moi duro, ese martirio que lle deron foi moi brutal, pero non é o motivo da miña homenaxe», incidió Correa, aunque en su exposición si hay «unha espoleta a ese final». «O que verdadeiramente me compromete con Francisco Miguel é a calidade monumental que ten a súa pintura, pese a ser absolutamente descoñecido, tamén na Coruña, sendo, e dígoo así de claro, o mellor pintor que deu A Coruña en toda a súa historia. Que pasa? Que non hai obra del aquí, como non hai de Picasso. Francisco Miguel fixo carreira en México, era íntimo de Siqueiros, Tamayo, Diego Rivera, Frida Kahlo....». Ese río de arte del que Corredoira habla incluye desde luego también a este artista: «Francisco Miguel é o punto de partida de Urbano Lugrís, sábeo moi pouca xente», abundó. Antes de llegar a Carballo, O abismo do heroe integró una muestra colectiva en el Quiosco Alfonso de A Coruña. La quiso traer Miguel Anxo Fernán Vello a Espiral Maior en Carballo: «Somos como irmáns», dice de él Correa.

Con un taller en A Coruña y otro en una pedanía en Los Naveros, Verjer de la Frontera (Cádiz, Andalucía), en el que se refugió aquel invierno de 1999 en el que en Galicia «chovía como nas novelas de García Márquez», el coruñés sigue labrando trayectoria como uno de los grandes referentes que tiene hoy la pintura contemporánea gallega. Más de 50 muestras propias, reconocimiento internacional, con piezas en las colecciones del Museo Centro de Arte Reina Sofía y en otros importantes espacios, y con presencia en colecciones privadas en Europa, África o América, Corredoira tiene claro que «o bonito da pintura é o traballo de intimidade, de alquimia, de emoción, ese mundo que te traes para dentro como un mineiro, usando as mans como expresión do espírito». Después, lo de abrir la puerta del taller, «sacar as cousas para fóra, falar coa xente e tal...», es para él, como dijo su amigo Anxo Ballesteros, «trénqueletrénquele». Confiesa Correa que en ciertos círculos tiene fama de huraño. No lo es.