Tragar o alfabeto letra a letra

Nos regatos da nosa infancia, cando os visitábamos, aprendíamos o seu mundo sonoro. Pouco a pouco ían penetrándonos a pel as súas variacións musicais, que máis tarde aniñaron nas nosas pequenas almas. Isto era nos días nos que na escola empezábamos a tragar o alfabeto letra a letra, coma se fosen unhas ladaíñas. Todo isto tamén foi moito antes de tropezar cos misterios da lectura, que paso a paso nos levou a descubrir que todo é alimento para os famentos. Así, os que gustan da lectura sempre encontran algo saboroso en calquera libro, por cativo que este sexa. Estabamos entretidos con estas cousas, vellos compañeiros, cando nos entrou esta pregunta de súpeto, coma un ladrón na escuridade: Como é o mundo dos que nunca len? Forman unha comunidade taciturna e aburrida? Non o sabemos. Talvez son absolutamente felices, tanto que non teñen necesidade de ler.

 

Leo nun libro unha frase rotunda e clara, certeira, que nos vén ao pelo para pensar no noso impresentable presente: «O estado de crise é o estado natural do mundo». Dito doutro modo poderíase explicar deste xeito: «Cando as cousas nos sorprenden, cando os acontecementos nos perturban, cando a adversidade barre as nosas diferenzas, entón fálase de que vivimos tempos incertos. O mundo sempre coñeceu isto. Mais nós somos febles, e temos medo de todos os medos que nos acompañan dende o principio dos tempos». É algo semellante a cando de pequenos nunca nos bastaba o tempo do que dispoñiamos para xogar. Escaseaba o tempo de lecer. Tamén neste noso espectacular mundo actual escasea o amor. E xa nin recordamos que o cometa do amor só pasa acariñando o noso corazón unha vez cada cen anos. Pero coma estamos sempre moi ocupados, correndo dun lado para outro sen pararnos, non andamos atentos para ver se pasa ou non a estrela fugaz do amor.

 

Tampouco parece que escoitemos as chamadas do vento. Lembrades compañeiros as voces fantasmais que ás veces nos traía cando percorríamos a corredoira desde a Boqueiriña até a Capela do Santo Sanmartiño? Unha ruta que completábamos varias veces no mesmo día ou en varios, coma nunha carreira por etapas. Unhas veces cubríamos o traxecto dunha tacada e correndo; outras parándonos en todas e cada unha das silveiras e nos recunchos que atopabamos polo percorrido. Algunhas veces completamos un cacho do trazado, pero faciámolo con pasos moi lentos, coma dándolle un aire solemne. As pegadas máis suaves tiñan lugar, sen dúbida, na hora do anoitecer. Entón falabamos cun leve tremor na voz. O medo ás sombras que a luz da lúa proxectaba no chan da calzada era a chave de ouro da nosa voz afrautada.

 

Tamén alimentaban o tremor as historias que lle tiñamos escoitado aos máis vellos da aldea. Segundo relataban estes, a corredoira e camiños contiguos formaban o escenario preferido das excursións nocturnas das almas dos defuntos que quedaran atrapadas no Purgatorio. Penaban dando voltas por entre as casas e mesmo petaban nas portas suplicándolles aos familiares e veciños que rezaran por elas. Dicían que as había que arrebolaban pedriñas ás fiestras para espertar aos familiares durmidos. Por iso nós, cando nos parecía oír algo chocando contra dos cristais das fiestras, agochabamos as cabezas baixo os cobertores.

 

O muíño de Vitorio debullaba as horas con lentitude de granito. A alba non daba chegado para estas ánimas desesperadas, que só podían marcharse para descansar cando xurdía no horizonte a luz da aurora. Anos máis tarde, cando non eramos capaces de durmir, soubemos da presenza de seres que nos visitaban. Era seres de luz, invisibles, pero brillaban na escuridade. Penetraban nas nosas habitacións polas cerraduras. E só deixaban de rumorear e rechiar cando o sol asomaba polo leste. Nosas nais ensináronnos a convivir con esas presenzas espectrais cando nos dixeron que eran coma os vagalumes que víamos entre as silveiras da corredoira.

 

---

---