Nas vésperas do día de Reis, imaxinabamos que os de Oriente entraban desde Vilariño polo Porto do Río
31 dic 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Soñas enfebrecido toda a noite. Soñaches que polos nosos mansos mares navegaban barcos con velas manchadas de sangue escuro. E non eran os trapos das nosas dornas, esas tradicionais embarcacións das nosas rías, que nós, prezados compañeiros, nunca soubemos gobernar. Aínda así, nós gustabamos das velas, mesmo das de cera, aquelas que nos alumeaban nas noites frías de inverno. Sobre todo cando ficabamos hipnotizados mirándoas como se ían consumindo lenta, suavemente, e as pálpebras ían caendo ao mesmo tempo sobre as nosas pupilas. Despois soñaches que de súpeto ardían as velas e tamén os barcos. E que mirabas as chamas desde Portomouro, xunto da casa dos Laxido. Cando arribaron á praia as embarcacións non tiñan nin nome nin folio, como che pasara unha vez no cemiterio de Abanqueiro cando quedaches pasmado diante dunha lápida na que se esqueceran de gravar os nomes e as idades dos alí soterrados, como se os escribiran sobre a area da praia e ao subir a marea o mar os borrase.
Tamén soñabamos espertos cando pasabamos as horas de lecer sentados nos outeiros do Montiño. Nas vésperas do día de Reis, imaxinabamos que os Magos de Oriente entraban desde Vilariño polo Porto do Río e collían a pasaxe da Cova da Silva e pasaban logo polo Alto das Forcadas para descender até o cruzamento dos Catro Camiños, que indicaban as distintas rutas para baixar á aldea. Un pouco máis tarde entraban no Souto polo camiño de carros de Faldexín. Mais ninguén os albiscaba na súa chegada, nin tampouco a adiviñaban, agás nós. E iso era así, porque os Reis pertencían á orde do reino do invisible. Aínda que nós eramos pequechos, sabiamos soñar con este xogo do visible/invisible, porque o practicabamos cando nos agochabamos debaixo da escaleira de madeira, desde onde viamos como os maiores entraban e saían da casa, sen que nos ollaran a nós. Nós mirabamos todo o que facían e tamén escoitabamos de todo o que falaban. Mais eles non nos vían a nós.
Naqueles días sen escola do Nadal da nosa infancia, nos que estonabamos canas e escolliamos vimbios para enlatar as viñas, non eran ofuscados nin estaban obturados os vieiros que percorriamos a diario. E menos os que frecuentabamos de xeito improvisado mentres agardabamos as voces que nos reclamaban para comer ou cear. Nos días previos á Noiteboa, desde as cortiñas ou os fríos, onde nos mandaban ir pola verdura ou a coliflor, seguindo o sendeiro do regato dirixiámonos á taberna da señora María a Martela, que sempre nos regalaba como aguinaldo unha folliña de bacallau, para cociñar o prato típico daqueles tempos. Noutras ocasións empregabamos o lento paso das horas collendo a pasantía de Faldexín de Abaixo e, protexidos pola alta muralla do piñeiral dos Carreró, chegabamos até Brión. Mais nunca pasabamos da entrada, pois alí mandaba o can dos Carpulla: un caniche roñón que nos tiña carraxe e ameazaba os nosos nocellos con aqueles dentes torcidos coma garfos.
Vai frío. Logo de dous anos de ausencia, o paporroibo fixo acto de presenza na viña de Lara. Estivo moito tempo sen se deixar ver no marco do visible do ollo humano. Aínda que o vento xira entre as canas e os loureiros, reina unha quietude case absoluta. Cacarexan as galiñas do veciño Ángel debaixo dunha laranxeira cargada de cítricos. Cando o aire se templa, escóitanse os chíos dos estorniños pousados na torreta do cableado eléctrico de alta tensión. Os paxaros miran cara a Neixón. Parecen adurmiñados no cabo do tempo. Estas inquietas aves negras, menos nerviosas cós merlos agora ocultos entre a ramaxe, nunca fican en Lara. Acostuman partir sempre cara ao sur-leste. Aló, nas faldras irregulares da montaña, é onde máis lles gusta aniñar.