Jontxu Argibay, escultor: «Tiven a sorte de poder dedicarme sempre ao que me gusta»

Celia Riande García
Celia Riande RIBEIRA

BARBANZA

MARCOS CREO

El artista barbanzano decora numerosas vías públicas con sus creaciones

20 ene 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Su fama le precede, pero quien no conozca a Jontxu Argibay quizás sí haya visto el fruto de su trabajo. Sus esculturas decoran las vías públicas de Barbanza, pero han llegado a exponerse hasta en Nueva York. Y es que la historia del artista es un relato de esfuerzo y persistencia, de luchar por un sueño que, con talento y muchas horas de taller, llegó a convertirse en una realidad.

Pero el camino del artista ribeirense comienza en la escuela, con dibujos y una fascinación por los tebeos. Pronto, esa fijación se convertiría en el cultivo de fanzines, cortometrajes y todo tipo de proyectos artísticos que, poco a poco, fueron marcando la estela de la que sería su verdadera vocación.

«Sempre me gustaron os cómics, pero daquela non había escolas dese tipo na zona. Marchei ao Mestre Mateo, en Santiago, probei a escultura como unha arte máis e gustoume moito. Si que tiven que quitarme a espiña de formarme en ilustración na Pablo Picasso, pero, pouco despois, montei o meu propio obradoiro en Ribeira, chamado Arteleira».

Docencia y talleres

Comenzaría ahí su estrecha relación con esta rama, una pasión que no dejó nunca, pese al cierre de ese capítulo: «Nunca deixei a escultura. Ese proxecto rematou e dediqueime á docencia, que sempre me gustou. Nun comezo, empecei con obradoiros infantís polo concello, pero pronto pasei a dar clase aos adultos, algo que me quitou todos os prexuízos que podía ter como artista».

Son muchas las obras conocidas del artista, que ha tenido el privilegio de decorar las vías públicas de la comarca en distintas ocasiones. Un gran ejemplo es la última realizada, un homenaje en vida al gran pintor Manuel Ayaso, inspiración y amigo de Argibay, que ahora decora la Praza do Concello de Ribeira. «Eu agradezo moitísimo á corporación que me dera a oportunidade de facer este xesto a alguén ao que tanto admiro. Foi moi especial porque non lle ensinei nada no proceso, e aínda que tiña medo de que non lle gustara, emocionouse moito».

Pese a que Barbanza sea un pilar y una vital fuente de inspiración para el escultor, lo cierto es que sus obras han llegado a cruzar el charco. En el 2011, Jontxu Argibay participaba en el proyecto de María Goretti Bello Seráns Encontros, que reunía el trabajo de 13 escultores gallegos en una insólita exposición en Manhattan, donde el artista llegó a vender alguna de sus piezas, aunque el país extranjero no lo sedujo como para renunciar a la carrera que había labrado en su tierra natal.

Huella propia

Para subsistir, Jontxu Argibay compagina su trabajo en clases y asociaciones con el placer de crear piezas para la venta privada, inundando los hogares de clientes y amistades: «Non teño moitas obras miñas na miña casa porque, ao vivir nun piso, non hai espazo, pero encántame ir a casas onde teñen algunha escultura que fixen hai dez ou quince anos»

.En cuanto a cómo ha ido evolucionando su estilo, el escultor indica que se siente orgulloso de todas sus etapas: «Cando estaba aprendendo, enseguida me dixeron que tiña que buscar o meu camiño e traballar sobre iso. Grazas aos mestres empecei a facer arte figurativo e fun simplificando, vin artistas que me gustaban e inspireime neles ata que collín o meu rumbo. No momento no que deixas de pensar en que cousas lle poderían gustar á xente e miras o que che gusta a ti, todo fai clic e funciona». Como referentes artísticos, Argibay recita nombres como el de Ignazio Jacometti, Henry Moore, Pablo Picasso o la faceta más oculta de Salvador Dalí.

Mirando en retrospectiva y repasando su carrera, Jontxu Argibay se muestra satisfecho con el trabajo que ha ido haciendo a lo largo de los años. «Sempre son moi esixente comigo mesmo e quero ter máis e máis cousas feitas. Tiven a sorte de poder dedicarme sempre ao que me gusta e de facer obra pública. Non teño espiñas porque creo que a vida xa te vai levando, e eu estou moi contento co meu camiño».