Optou aos premios Mestre Mateo co film «O labirinto ario» e produce «Garabolis», obra de Manuel Guisande
14 mar 2010 . Actualizado a las 02:00 h.Alfredo Pardo Hemida naceu en Chantada no ano 1972. Protexíase das súas pantasmas nun cine xa desaparecido na vila e alí xermolaría unha estreita relación coa sétima arte e que seguirá por anos.
-¿Como era aquel neno que corría a refuxiarse no Cine Yeca para escapar dos seus medos?
-Introvertido, tímido, aventureiro, inquedo e moi traste. Demasiado.
-¿Que lle provocaba aquilo?
- Historias para no dormir , de Chicho Ibáñez Serrador. Víaas a escondidas dos meus pais e algunhas chegaron a traumatizarme.
-¿De onde nace o interese que hai polo cine na súa vila?
-Televinte xogou un papel primordial no xurdimento do cinema en Chantada. De aí sacamos os medios técnicos, pero sen a ilusión para coordinar, mobilizar e producir un traballo audiovisual coma este sería imposible.
-Co termo «cinema rural underground» pretenden facer de embaixadores da súa comarca, do mundo rural, da lingua e darlle folgos á tradición. ¿Non lle parece un contrasentido empregar un anglicismo?
-Certo, pero foi por seguir cunha expresión moi estendida no cine, no cómic e mesmo noutras técnicas artísticas como o pop-art. O nome indica un selo de produto autóctono, aborixe, que conseguiu chamar a atención.
-Con ese movemento subterráneo ou «baixo terra», ¿que máis se pretende?
-Aproveitar os recursos fílmicos para construír unha realidade alternativa.
-¿E como xurdiu esa idea?
-Foi a finais dos 90 despois de ler un libro de relatos curtos do escritor brasileiro Rubém Fonseca. Soñei en converter Amarguras de un joven escritor en imaxes; coa axuda de Óscar Iglesias e David Pardo fixemos a adaptación. O conto sucedía en Brasil pero situámolo en Chantada e onde el ía a reflexionar ao mar, nós levámolo ao río Asma. Empezamos a darlle valor ao noso.
-¿Que foi o máis difícil da súa primeira rodaxe?
-Tardamos case un ano en acabar Punto e final . Apenas tiñamos medios técnicos e económicos. Sen actores profesionais, vestiario e maquillaxe, houbo que buscar aos veciños o mesmo día que se rodaba. ¡Unha loucura!
-E malia todo foi posible.
-Foi. Conseguimos mobilizar a máis de 200 veciños, á policía local, á garda civil, a protección civil e o ambulatorio. Dispuxemos duha ambulancia dos anos oitenta e incluso cortamos as rúas. Os actores eran os propios veciños. O que fai de dentista en Punto e final é un dentista de verdade, os policías son os auténticos, o médico igual e así ocorreu con todo.
-«O labirinto ario». ¿Cómo describiría esta curtametraxe coa que optou aos premios Mestre Mateo?
-É un filme esperpéntico, valente e con moito humor negro, pero onde a trama creada por Ana B. Diz, guionista e nai do proxecto, ten unha base real. Precisei de máis dun ano para documentarme buscando en libros da II Segunda Guerra Mundial, sobre o nacionalsocialismo, Franco, a parapsicoloxía e outros temas que aparecen na película.
-¿Foille complicado chegar a tantos sitios como aparecen na cinta?
-Bastante. Tivemos que solicitar infinidade de permisos e iso elevou o presuposto. Rodamos no Pazo de Tor, nos túneles do salto de Belesar, na cripta romana de Santa Eulalia de Bóveda e tamén nos arredores de Chantada.
-¿A quén lle houbera dedicado o premio?
-A toda esa xente que nos amosou o seu cariño e tamén á Xerencia da Rede Museística de Lugo por axudarnos na promoción do film.
-Na actualidade produce a película «Garabolis». ¿Que o decidiu a dar un xiro de 180 grados?
-En realidade foi o propio autor quen me animou a que probara no xénero da comedia. «Garabolis» é unha historia escrita por Manuel Guisande [xornalista de La Voz de Galicia] especialmente para Chantada Films.
-¿E de que trata?
-Trátase dunha curtametraxe muda que retrata as aventuras dun neno de doce anos que usa a picardía co desexo de chegar a rico. Está interpretada polo actor Darío Loureiro e conta coa colaboración, entre outros, de Carlos Blanco, Mela Casal e Leopoldo de Soto, un veciño da vila. A música é de Miguel Costas e o cartel debuxouno o gran Xaquín Marín.