Patrocinado porPatrocinado por

«Pasei todo o tempo berrando a Tino e Vicente que aguantaran»

J.M. Jamardo

PESCA Y MARISQUEO

El rianxeiro vio morir a su lado a los dos compañeros de la jornada de pesca cuando estaban a una milla de Aguiño

05 nov 2009 . Actualizado a las 02:00 h.

José Eiras Varela ya está en su casa. Salió de su domicilio el martes de la semana pasada para disfrutar de un día de pesca y regresó ayer por la tarde. Ni él ni su familia se esperaban que una jornada de ocio se convirtiese en una tragedia. Partió a las seis de la mañana de Rianxo con sus amigos Vicente Figueira y Faustino Rodríguez. El destino determinó que solo él volviese a su hogar con vida. La lancha en la que regresaban a Aguiño zozobró a una milla del puerto. No recuerda las horas que estuvo en el agua, pero «non sei como aguantei tanto tempo no mar».

De nuevo, relató el día más largo y triste de su existencia. Rememoró momentos amargos que nunca se borrarán de su mente. «Lembro todo ata que me meteron no helicóptero. Despois xa non sei o que pasou ata que cheguei ao hospital».

«Por favor, pon que sabiamos nadar e que coñeciamos perfectamente a zona», comentó. Los tres eran muy amigos y siempre que «podiamos, faciamos unha escapada. Tino era un gran pescador, un campión e Vicente, unha gran persoa».

Los pasos que dieron ese día los recuerda con exactitud: «Saímos ás seis da mañá. Había néboa en terra pero o mar en Aguiño estaba coma case sempre. Ao saír do porto vimos que o mar estaba arboado. Quixemos dar volta, pero non puidemos regresar polo mesmo sitio. Saímos a fóra e estivemos pescando en varios lugares pois estábase ben. Ao andar dun lado para outro tardamos máis que outras veces ata que decidimos poñer fin á xornada».

José Eiras relató que Vicente puso proa hacia el puerto aguiñense, «eu sentado na proa e eles na popa. Mirei para adiante e vin unha gran onda que rompía nas pedras de babor e estribor. De repente, unha masa de auga duns quince metros de altura envolveunos e fixo voltear o barco de proa, dando unha volta de 180 graos, quedando coa quilla para enriba».

Cuando se dio cuenta, estaba debajo del barco. «Abrín os ollos e vin o piso enriba. Non tiña aire, polo que saín para fóra e tanto Tino coma Vicente xa estaban agarrados á lancha».

Es incapaz de recordar cuántas horas pasó en el agua. Pero reconoció que su lucha con la muerte fue titánica. «Tiña que facer algo. Metín os pes polo ferro de protección da lancha e alí estiven non sei cantas horas». Reconoció que «tiven moita sorte, pois cos golpes de mar tragaba moita auga pero esganábame e votábaa fóra». Su lucha era constante. «Tratei de soltar o barco para ver se o mar o levaba para terra. Ata metín a cabeza debaixo del, pero non fun capaz».

En todo momento animaba a sus compañeros y «pasei todo o tempo berrando a Tino e Vicente que aguantaran, pero non serviu de nada». Los vio morir. A Tino, dos horas después del accidente y a Vicente, «dez minutos antes de que viñera o helicóptero. Se tarda un pouco máis, eu tampouco o contaría, estaba sen forzas ningunhas».